ОЛОН ӨНГӨ: Уншихаа боливол сэтгэхээ болино

Ахлах ангид байхдаа “Танихгүй эмэгтэйн захидал” номыг уншаад сэтгэл их хөдөлж билээ. Удаагүй тэр номоор кино хийж, зохиолынх нь хаанаа ч хүрэхгүй киног дэлгэсэнд сэтгэлд эмзэглэл төрж байв. Ямар нэг сэжмээр зохиолчтойгоо холбогдож, уншигчаа мэдэрсэн юм шиг бичдэг зохиолчдын бүтээлд дуртай. Ялангуяа яруу найраг хөг аялгуулаг, нүдээр унших, уншиж байна гэж сэтгэлдээ төсөөлөхөд сэтгэлд хөндүүр нүдэнд нулимс цийлгэнэх эсвэл дэндүү гэмээр аз жаргалтай болж, ертөнцийн юм бүхнийг хайрламаар эсвэл дурлах шиг тийм сайхан бүтээлүүд бий. Оюутан байхдаа Д.Нацагдоржийн нэрэмжит Улаанбаатар хотын нийтийн төв номын сангаас салж өгдөггүй хүүхэд байж, нэг мэдэхэд номын санд очоод тайвширч, номын санд очиход нэгэн төрлийн аз жаргал мэдэрдэг болсон байлаа. Тэр үетэй харьцуулахад одоо уншихаа больжээ.

Яагаад уншихгүй байна вэ гэдгээ тунгаан бодоход хамгийн түрүүнд уншихгүй бол сэтгэхээ болихыг саналаа. Ном уншихад янз бүрийн санаа толгойд эргэлдээд дэмий тэмдэглэж аваад явдаг байснаа бүгдийг нь цуглуулсан бол ядаж охин минь том болоод уншвал өв хөрөнгө болох байсан мэт. Одоо би охиндоо бичих санаа төрвөл бичээд л байгаарай гэж хэлнэ. Бичдэг бол унш гэж хэлнэ. Уншихгүйгээр судлахгүйгээр эрэл хайгуул хийхгүйгээр хөг аялгуу үгүй сэтгэлээр зохиол туурвих хэрэггүй гэж хэлнэ. Энэ байдал өнөөгийн нийгэмд алдагдсан учраас хэрэгтэй, хэрэггүй олон ном дунд бид төөрч байна.

Уншиж сурч байгаа хүүхдүүдийн унших сонирхлыг нухчин дарахаар муу номууд байх юм. Уншдаг хүн мэдэж, уншдаг хүн сэтгэж, уншдаг хүн бичиж, уншдаг хүн аз жаргалтай байх учиртай. Бид автобусанд ном барьж яваа хүнийг хараад гайхах хэмжээнд, гудамжны номын санг сүйтгэх хэмжээнд хүрчээ. Тийм болохоор гэр бүлээрээ ном унших өдөр гэдэг өдөртэй болоосой. Түүнээс үүдээд нэгэн сайхан гэр бүлд ном, сонин захиалж уншдаг соёл тогтоосой гэж хүснэ.