Хүний хагас \өгүүллэг\

Бадрал найзуудтайгаа уушийн газар суусаар нэлээд оройтож гэртээ ирлээ. Хашааны хаалга хэчнээн цохиод онгойлгож өгсөнгүй. Хашааны завсраар харахад цонхоор бүдэг гэрэл сүүмэлзэж, байшинд хүн байгаа нь илт. Тэгсэн хэрнээ онгойлгож өгсөнгүй. “Нөгөө намхан хүүхэн ирчихсэн юм байна л даа. Ахыгаа эхнэр аваагүй байхад хүүхэн дагуулж ирчихээд, одоо бүр орон гэрийнхээ хаалгыг ч нээж өгдөггүй байна шүү” хэмээн тэр бодож, дэлбэрэх шахталаа уурлаж, хавийн нохой шуугиулан хаалгаа нүдээд, нүдээд онгойлгож өгсөнгүй. Цагаа харвал дөнгөж 23 цаг л болж байлаа. Марлаа хэмээх энэ охиныг хараад анх Бадрал барьц алдаж байсан удаатай. Нимгэн цагаан арьстай, ягаахан уруул, дүрлэгэр алаг нүдтэй, намхан л болохоос биш хачин хөөрхөн охиныг Гэрэлт дагуулаад ороод ирсэн. Ааш зан зөөлөн, нямбай энэ охин Гэрэлтийг халамжилж, бас уруул дэвсэн эрхлэхийг хараад тэр битүүхэн атаархаж байлаа. Ганц ахдаа тун их элэгтэй Гэрэлт Марлаатай нийлэх болсон цагаас хойш Бадралыг ч тоохоо больж, үг хэлсэн ч хүлээж авах янзгүй байгаа нь түүнийг бүр их бухимдуулна. Марлаа түүний ганц дүүг, газар дээрх хамгийн дотны хүнийг булаагаад авчихсан юм шиг л санагдахад яагаад ч юм Марлааг анх харж байсан тэр сайхан бодлууд дургүйцэл, бас эгдүүцлээр солигддог байв. Бадрах уурандаа шатах шахаж, хашаа давж байхдаа гоёлын ганц хослолоо өмссөнөө санаж, “Энэ жаравгар хүүхнээс болж гэртээ орох эрхгүй болох нь ээ. Дуртай юм бол өөрийнхөө гэр оронд л нялуурна биз. Маргаашнаас Гэрэлтийг энэ хүүхэнтэй нь хөөж явуулна” хэмээн өширхөн бодож байлаа. Байшингийн хаалга тогштол бас л онгойлгож өгсөнгүй. Бүр дэлбэртлээ уурлаж, бухимдсан Бадрах цонхоор хараад л таг хөшчихөв. Зочны өрөөнийх нь буйдан дүрэлзэн асч байлаа. Гэрлээ, Марлаа хоёр унтлагын өрөөнд байгаа нь илт. Айж сандарсан залуу түлээний пингээс гарт дайралдсанаа авчирч, цонхоо хага цохитол урдаас нь шатсан хаймарны хачин муухай үнэр пүнхийж, дотор нь эвгүй оргив. Гэвч тэр цонхоор үсрэн орж, унтлагын өрөө рүүгээ гүйлээ. Гэрэлт, Марлаа хоёр нам унтаж байв. “Хүүе, Гэрэлт ээ, Марлаа” хэмээн бачимдан хашгирсан ч сэрсэнгүй. Залуус угаартаж, ухаан балартчихсан юм байна гэдгийг гэнэт ойлгосон Бадрах Марлаагийн ард хэвтэж байсан дүүгээ өргөөд битүү хар утаан дундуур тэмтчин хаалга руугаа тэмүүллээ. Галын хүч бага ч, битүү хаймраар зөөлөвч хийсэн том буйдангаас гарч байгаа хар утаанд түүний толгой дүйрч байв. “Одоо яахав, угаартсан хүнийг яадаг билээ. Шууд агаарт гаргаж болдоггүй гэл үү” хэмээн тэр үглэж байлаа. Гэрэлтийг үүдний пинд авчирсан хойноо “Марлааг авах ёстой” гэж мэдэж байсан ч  түүний энэ бодол Гэрэлтийг ороох том даавуу хаана байгаа билээ гэсэн бодлоор солигдов. Бадрал  хүрмээ хам хум тайлж, буцаад унтлагын өрөө рүү гүйлээ. Галын сүүмгэр гэрэлд цээж нүцгэн бүсгүй доошоо харан нам хэвтэж байгааг тэр харсан ч нөмөрч байсан хөнжлийг нь хуу татаж аваад буцаад дүү рүүгээ гүйв. Гашуун хар утаан хөшгөн  дунд Марлаагийн нүцгэн бие цайран харагдаж байлаа. Тэр Марлааг сүүлчийн удаа харж байгаагаа мэдэж байсан ч авч гарсангүй. Нэг л мэдэхэд үүдний пинд ирчихсэн, зузаан хөнжлөөр Гэрэлтийг битүү хулдаж аваад гадаа гарчихсан байв. Бадрал гал команд, түргэн тусламж дуудах гэж утсаа хайн тэмтчиж байхдаа л гал унтлагын өрөө рүү орж байгааг хагарсан цонхоор харж байлаа.

Гэрэлт эмнэлэгт ирээд л ухаан орж. Марлааг дуудан хашгирч, гурван давхрын цонхоор үсрэх гэж эмч нарыг сандарган, хэд хоног тайшруулах тариа хийлгэж, унтаа сэрүүний хооронд гөлийсөн юм хэвтэж байлаа. Галынхан цаг алдалгүй ирсэн ч Марлааг аварч чадсангүй. “Түлэгдэж, амьд гарах ямар ч боломжгүй болчихсон байсан” гэж галынхан ярьж байхыг Бадрал сонсч.

Хэдийгээр Гэрэлтийн бие тааруухан байсан ч гэсэн тэрээр эмнэлгээс гарч Марлаатай салах ёс гүйцэтгэхээр гэрт нь очив. Бүсгүйн үхэлд ганцаараа буруутайгаа мэдэж, шаналж байсан Бадрал Марлаагийн аав, ээж, ах дүү нарын царайг харахаас айж байсан ч аргагүйн эрхэнд Гэрэлтийг дагаж очив. Дүүгээ ихэр татан уйлж, нус нулимсандаа хутгалдан, харуусал гунигт нэрвэгдэж байхыг хараад тэр ганцхан өөрийгөө л буруутгаж байлаа. Марлаагийн ах дүү нар шивэр авир хийж, тэр галаас хоёрын хоёр залуу амьд гарчихаад яагаад жижигхэн охиныг аваад гарчихаагүй юм бол хэмээн гайхаж байгаагаа нэг их нуусангүй. Бадрах тэдний нүднээс дальдарч, байж суух аргаа олж ядаж байлаа.

Энэ явдлаас хойш бараг нэг жил өнгөрөв. Гэрэлт өдрөөс өдөрт турж эцэж, архи уун, шөнө болгон хар дарж зүүдэлж, заримдаа Бадрахад агсам тавин хашгична. “Түүний минь хөөрхөн гар, жижигхэн хөл, ягаахан уруул шатчихсан гэж үү? Та яах гэж намайг аварсан юм. Яах гэж намайг хүний хагас болгоод хаячихаж байгаа юм. Айлын ганц охин гэртээ дагуулж ирээд шатаачихсан би яаж хүний нүүр харах юм бэ” хэмээн хашгирахад Бадралд үнэндээ хэлэх үг олддоггүй байлаа. Гэрэлт уй гашууд автаж, архинаас өөр зүйл ч хэрэглэхээ байв. Өдөр шөнөгүй архи ууж, мансуурах болсон залуу согтуу явж байгаад хөлөө хөлдөөж, суга таягтай, тахир татуу нэгэн болж хувирав. Бадрал дүүгээ аврах гээд алчихсан юм байна гэж бодохоор цээжээ дэлдэн хашгирмаар санагдаж, орох байх газраа олж ядаж байлаа. Үнэндээ Гэрэлт ч,  Бадрал ч хүний хагас болон хувирч. Харин бүхний хайрыг татдаг байсан тэр жижигхэн бүсгүй л хүн бүхний сэтгэлд бүтнээрээ үлдэж дээ…