Шүрэн түрийвч

Балмаг гэрээсээ гарч яваад явган хүний зам дээр хэвтэх “бандайсан” улаан түрийвчийг хараад зог туслаа. Хэн нэг салан баавгай гээсэн нь гарцаагүй. Ийш тийшээ чандага шиг бүлтэлзэн харвал ойр хавьд зуун метрийн дотор амьд ялаа ч алга. Түүнээс ердөө хэдхэн алхмын цаана улаан шүрээр бүрсэн эмэгтэй хүний “гахай” шиг чихсэн бандгар түрийвч илч муутай өглөөний нарны гэрэлд “Олсон доо олсон доо. Олзоо аваач ээ” гэх шиг нүдэнд торно.

Түүнээс өөр хүн байсан бол оготно шүүрэх элээ шиг энэ бэлэн “олз”-ыг аль хэдийн шүүрээд авчихсан байгаа. Тэгтэл Балмаг тийм овсгоотой “анчин” биш санж. Эргэн тойрноо дахин нягтлан сайн харлаа. Түүнийхээр бол хэн нэгэн зориуд түүнээр тоглоод, алсаас нууцаар хараад байгаа мэт санагдана.

Замын цаадах болон гэрийнхээ орчмын байшин сав руу болгоомжлон ажлаа. Эсрэг талын модон дээр ганц хөгшин хэрээ мөчир дээр суугаад Бадаргуулт төрийн үед манжийн хаан Богдын хүрээнд морилон ирсэн түүхийг бодоод үүрэглэх нь харагдана. Тэртээд хөх тэнгэрт цэг шиг харлах сохор элээ жигүүрээ дэлгэн шүхэрч Буниа шиг нисэн дүүлнэ.

Бөртийх ч үүлгүй цэлмэг тэнгэрт өөр локаторт “баригдах” шумуул ч үгүй. Гэхдээ Балмаг дэндүү хашир хүн л дээ. Тэр харцаа дээшлүүлэн агаар мандлыг ч нэвтлэн харах мэт толгойгоо өөд нь гилжийлгээд нухацтай “шүүв”. Сансрын хиймэл дагуул ч харагдсангүй. Агаараас ямар ч аюулгүй гэдэгт эцсийн эцэст тэр бүрнээ итгэв. Одоо “газар” дээрхи асуудлыг шийдэх хэрэгтэй гэдэгт түүний оюун ухаан санаа шулуудлаа.

Ойр хавийн байшин барилгын цонхоор түүнийг онцлон ажиглах “онцгой объект” алга бололтой. Гэвч... Үргэлжлэлийг ЭНД ДАРЖ уншина уу...